Spring may be blooming in Paris, but the scent in the air isn’t just from the chestnut trees lining the Champs-Élysées. There’s a whiff of something more electric in the political atmosphere: the sense that France and Germany are once again stepping onto the dance floor — this time, led by the unexpected duo of Emmanuel Macron and Friedrich Merz.
In diplomatic backrooms, the joke writes itself: the old engine of Europe is sputtering back to life, this time with French fuel and German gears. And if you listen closely in the halls of the Élysée and the Chancellery, there's a faint hum of mutual understanding — some might even call it a honeymoon. Sure, it’s only been a few weeks, but across the continent, people are holding their breath: how long before the champagne goes flat?
Gesture Diplomacy and the First Kiss
As always, the opening move says it all. Merz chose Paris for his maiden foreign trip — not a protocol pit stop, but a strategic love letter. He wasn’t just shaking hands. He was saying loud and clear: “I’m not Scholz.”
For Macron — who’s long grown weary of Germany’s parade of chancellors with less warmth than a neutron in a hydrogen bomb — Merz is a breath of fresh air. France’s president has been begging Berlin for years to find a partner who can do more than just nod politely. “Let’s hope the Europhile Macron finally got a German soulmate,” one French diplomat muttered, with a grin laced in sarcasm.
And you know what? There’s chemistry. But the real question: is it just lab-grade?
Germany’s sudden echo to France’s defense fanfare is a game-changer. Berlin — finally willing to loosen its sacred "debt brake" to boost military spending — feels almost like a miracle to Paris, a St. George moment in the fight against the dragon of pacifism. Oddly enough, Donald Trump might’ve played matchmaker here. His tariffs and offhand NATO jabs have forced Berlin to wake up to a cold truth: America ain’t always Daddy Warbucks.
Today, Merz talks European independence from the U.S. with a kind of bluntness that would’ve had de Gaulle standing up and clapping. Macron, who’s been nursing ideas of “strategic autonomy” for years, might have finally found not just a co-traveler — but a co-author.
Talks of defense integration, joint arms production, and resurrecting big-ticket projects like FCAS and MGCS (jet fighters, tanks — all the Old World toys) feel like a prenuptial agreement wrapped in steel. Commitments aren’t just emotional — they’re financial.
But there’s still friction. Germany’s still eyeing U.S. and Israeli missile defense systems like it’s speed dating at a different wedding, and France is — unsurprisingly — annoyed.
Power Struggles and Pipeline Drama
Then there’s the power game. Macron's a nuclear enthusiast. Berlin? It’s dating Green dreams. Thankfully for Paris, Merz isn’t starry-eyed on this front — he’s open to nuclear, as long as it behaves itself at the party.
But hydrogen remains the hot potato. France keeps stalling on the H2Med pipeline, and Berlin’s getting twitchy — not just over megawatts, but business trust. Especially in Ruhr Valley boardrooms where patience is measured in profit margins.
And don’t even mention MERCOSUR. Germany’s hell-bent on opening markets in Latin America. France, forever loyal to its farmers, is ready to go to war over Brazilian beef. For Merz, trade is the oxygen Europe breathes. Macron? He’s holding his nose, but the man’s voice is starting to crack. If he caves, it’ll feel less like diplomacy and more like political suicide in a beret.
But France isn’t done. Macron’s now banging the drum for a fresh round of joint EU borrowing — a “financial defibrillator,” as he calls it, to jolt the continent’s economy back to life. He wants the EU to stop acting like a bureaucrat in a cubicle and start walking and talking like a geopolitical grown-up. And he’s hoping Merz will co-sign the plan.
Problem is, German fiscal orthodoxy isn’t just a policy. It’s religion. And while Merz has already flirted with heresy by easing up on the debt brake, he’s not ready to toss the sacred scrolls. Not yet. Not with party hardliners breathing down his neck — and a public still allergic to red ink.
Berlin, a country built on saving not borrowing, looks at Macron’s proposals the way a CPA looks at a poet trying to write the national budget in haiku. Merz is willing to “consider it”… just as soon as Brussels figures out how to buy weapons without tripping over its own procurement processes.
The Transatlantic Triangle: Paris, Berlin, and... Washington
France has long fantasized about breaking free from Uncle Sam’s shadow. Germany, meanwhile, made a comfy life camping out in it. Macron’s always suspected that every time he talks to Berlin, there’s a third ear in the room — and it belongs to Foggy Bottom.
But now Trump’s back, and he’s made one thing crystal clear: Europe isn’t his pet project. Even Berlin’s starting to realize they might need to fly solo. For Macron, it’s a window. For Merz, it’s survival instinct.
And yet, even as the two share a latte and a vision, there are still three cups on the table. Washington’s ghost isn’t leaving just yet. All it’ll take is one wrong move — one Trump tweet — and the Franco-German tango could turn back into a solo act.
Can This Marriage Be Saved?
If there’s a reset coming for Europe, its name is EU reform. But here’s the kicker: Merz and Macron may be soulmates on defense, but when it comes to Brussels, they’re more like squabbling roommates forced to share a studio.
Macron dreams big. He wants a Europe that’s centralized, muscular, a geopolitical juggernaut that can throw down with China and the U.S. — not just with regulations, but with raw power. His EU is a grande dame: elegant, assertive, and calling the shots.
Merz? He’s a child of compromise, born and raised in the church of subsidiarity. His Europe is more of a gentleman’s club — everyone has their slippers, their schedules, and a say in the garden out back.
So how do you build a house together when one wants a fortress and the other just wants a cozy duplex with separate keys?
In truth, the Macron-Merz relationship isn’t just a partnership — it’s a mirror. In each man lives a European anxiety: France’s fear of abandonment, Germany’s fear of losing control. Their alliance is a kind of strategic therapy session — France processing its lost glory, Germany working through its guilt complex.
And like any therapy, it’s bound to hurt. Especially when old ghosts resurface: sanctions, migration, and the ever-divisive question of EU expansion eastward.
Diplomacy à la Carte: The Politics of the Dinner Table
In French politics, there’s an old saying: les grandes décisions se prennent à table — the big calls get made over dinner. That’s not a metaphor. It’s doctrine. Everything matters — the mineral water on the table, the wine poured at the state dinner, the playlist drifting through the summit lounge. It’s diplomacy served with a side of theatrics.
So when Friedrich Merz made Paris — not Warsaw, not Brussels — the first stop of his foreign tour, it landed louder than any bar of Beethoven’s "Ode to Joy." And Macron, hosting him not in the sterile corridors of the Élysée but in the gilded splendor of Versailles, wasn’t just setting the stage — he was scripting a love letter in marble. This wasn’t a handshake. It was a full-on political courtship.
But like any romance worth its rosé, this one’s got enemies — and not just across the border.
On Merz’s side, it’s the usual suspects: the Greens, the liberal technocrats, and even some wary voices inside his own CDU camp. To them, cozying up to Macron feels like a bear hug with a boa constrictor — warm, sure, but possibly fatal.
Macron, for his part, faces a domestic minefield: street protests, farmers on the brink, and Marine Le Pen breathing down his neck with every populist cough. If he drifts too far toward Merz’s market-first gospel, it could look like a betrayal of his progressive soul — and cost him dearly at the ballot box.
And yet, despite the static and side-eyes, this moment may be Europe’s best shot at a system reboot. France and Germany don’t need to match. They just need to march in the same direction. Their union doesn’t have to be perfect. It just needs to function. This isn’t about fireworks. It’s about friction that sparks progress.
As the French poet Paul Valéry once said, “Europe is not a place. It’s an idea.” And if the Franco-German engine revs back to life, Europe may finally rediscover its purpose — not just its process.
Merz and Macron aren’t just men in suits. They’re metaphors in motion. One’s an engineer. The other’s a conductor. One knows where the wires go. The other knows how to flip the spotlight. If they find a common language, Europe might just raise its voice again. If not — it’ll be back to whispering in someone else’s accent.
For now, though, Paris and Berlin are riffing in duet. And if they manage to tune into each other’s rhythm — and play a melody that makes Brussels lean in — Europe might just hear the next chord in its history.
The Franco-German locomotive is rolling again. Macron and Merz are like characters in a late Remarque novel, bumping into each other on a trembling continent. Both bruised by old alliances. Both chasing meaning in a unity that once made sense. And both aware that without a new chapter between them, there won’t be one for the EU either.
But Europe’s history has a habit: every alliance breeds doubt. Every joint project masks a national agenda. And every honeymoon… comes with a Monday morning.
So how long will this springtime in Paris and Berlin last?
The answer won’t be found in ink on treaties. It lives in the personalities of the men themselves. Macron — the visionary, playing the organ of ambition. Merz — the pragmatist, double-checking every note before letting the music fly. So long as they’re in harmony, Europe listens. But one off-key moment — and the symphony collapses into noise.
And yet, the music plays on. The lights are still low. And Europe dares to believe this isn’t a swan song — but the overture to something far greater.
Stay up-to-date with more news on Trend News Agency's WhatsApp channel
=====================
Bakı. Trend:
Parisdə yaz qoxusu duyulur, amma bu yalnız Yelisey meydanında çiçək açan şabalıd ağaclarının ətri deyil. Siyasi atmosferdə də yeni bir başlanğıcın ab-havası hiss olunur: Almaniya və Fransa öz çoxillik duetlərini yenidən səhnələşdirir. Bu dəfə yeni bir tandemin ifasında - Emmanuel Makron və Fridrix Mers.
Diplomatik dəhlizlərdə artıq zarafatla deyirlər: Avropanın köhnə, sadiq mühərriki yenidən işə düşübsə, bu dəfə fransız benzini və alman transmissiyası ilə. O arada Paris və Berlin kabinetlərində bir-birini başa düşməkdən doğan aydın bir uğultu eşidilir. Sözün əsl mənasında - bal ayıdır. Hələ ki bir neçə həftə davam etsə də, Avropa nəfəsini içində tutub gözləyir: görəsən, bu harmoniya nə qədər sürəcək?
Jestlər diplomatiyası və ilk öpüş
Hər şeyi, adətən olduğu kimi, ilk jest həll etdi: Mers ilk xarici səfəri üçün Parisə üz tutdu. Bu sadəcə protokol deyil - bu, strateji zərurətdən doğan sevgi məktubudur. O, sadəcə "Salam" deməyə gəlməmişdi, deməyə gəlmişdi: "Mən Şolts deyiləm".
Makron üçün, alman kanslerlərindən bezmiş bir lider üçün - bu, əsl ifşa idi. Makron uzun illərdir Berlində sadəcə dinləyən deyil, cavab verən bir müttəfiq axtarırdı. "Ümid edirik ki, avropasevər Makron nəhayət Almaniyada qarşılıq tapdı," - fransız diplomat acı ironiya ilə qeyd edir.
Doğrudan da: aralarında kimya var. Amma sual budur: bu kimya sırf laboratoriya şəraitində olan kimyadırmı?
Almaniyanın Fransanın müdafiə fanfarlarına verdiyi cavab - hadisədir. Hərbi büdcəni artırmaq naminə "borc əyləcindən" imtina edən Almaniya - Paris üçün demək olar ki, pasifizm əjdahasını məğlub edən müqəddəs Georginin möcüzəsidir. Və qəribə də olsa, Tramp bu müttəfiqliyi hərəkətə gətirən xarici qıcıqlandırıcı oldu. Onun tarifləri və NATO barədə qeyri-müəyyən eyhamları Berlinə etiraf etdirdi: Amerika hər zaman "ata yurdu" deyil.
Bu gün Mers Avropanın ABŞ-dan müstəqilliyi barədə elə açıq danışır ki, de Qoll ayaq üstə alqışlayardı. Strateji muxtariyyət ideyaları ilə neçə müddətdir yaşayan Makron nəhayət qarşısında sadəcə səfər yoldaşı yox, bəlkə də müəllif-ortağını tapdı.
Müdafiə sistemlərinin inteqrasiyası, silah istehsalında əməkdaşlıq və nəhayət - FCAS və MGCS kimi (qırıcılar, tanklar - köhnə Avropanın klassikaları) layihələrin dirçəldilməsi - bütün bunlar sanki toyqabağı müqavilədir. Hər iki tərəf burada yalnız sədaqət deyil, birgə investisiyaya da söz verir.
Lakin tikanlar da var
Almaniya hələ də ABŞ və İsraillə flört edir, onlardan HHM sistemləri alır. Fransa isə narazıdır: "Yenə də başqa bir toyun gəlininin tərəfindəsiniz".
Burada artıq yeni səhnə başlayır. Makron - atom enerjisinin sabitliyinə pərəstiş edən, Berlin isə - "yaşılların" xəyallarına aşiq. Amma Mers, Parisin sevincinə səbəb olaraq, enerji sahəsində o qədər də romantik deyil. Əgər atom enerji "centlmen" kimi davranarsa, o da "yaşıl kluba" qəbul edilə bilər.
Amma hidrogenlə bağlı mübahisələr səngimir. Fransa H2Med boru xəttini yubadır, Almaniya isə əsəbiləşir: çünki bu boruda yalnız megavattlar deyil, həm də Ruhrun sənaye ürəyi üçün vacib olan biznes etimadı yatır.
MƏRKOSUR məsələsinə gəldikdə isə, ehtiraslar qaynayır. İxraca aşiq olan Almaniya Latın Amerikasında yeni bazarlar axtarır. Amma fermerlərinə vurğun olan Fransa, onları ucuz Braziliya əti ilə qurban verməyə hazır deyil.
Mers israr edir: ticarət bizim oksigenimizdir. Makron hələ tərəddüd edir, amma artıq səsində tərəddüd notları sezilir. Əgər Fransanın lideri sonda güzəştə getsə, bu, Fransa üçün sadəcə diplomatik öpüş yox, həm də siyasi intiharın dadını verəcək.
Fransa yenidən Avropa üzrə birgə borclanma sxeminə çağırır. Makron "Avropa iqtisadiyyatını xilas etmək üçün maliyyə elektroşoku"ndan danışır. O tələb edir ki, Aİ bürokratiya divanından qalxsın və nəhayət, geosiyasi oyunçu kimi hərəkət etməyə başlasın — yoxsa sadəcə mühasibat klubu kimi qala bilər. Bu ideyanın həmmüəllifi kimi Makron Mersin adını görmək istəyir.
Amma hər şey bu qədər sadə deyil: Alman iqtisadi "əxlaqı" roman deyil, bu — bir dindir. Və Mers artıq "borc əyləcini" yumşaltmaqla müəyyən "kafir" güzəştlərə getsə də, fiskal təmizlik ideologiyasından tam imtina edə bilməz. Bu, həm partiya daxilindəki tarazlıq, həm də ictimai rəy baxımından çox təhlükəlidir.
Qazanmağa, borclanmamağa alışmış Berlin, Makronun ideyalarına o cür baxır ki, sanki mühasib büdcəni şeirlə yazmaq təklif edən bir şairə baxır. Ona görə də Mers düşünəcəyinə söz verir… Amma yalnız Brüssel normal qaydada silah almağı, müqavilələri aylarla gecikdirmədən icra etməyi öyrəndikdən sonra.
Transatlantik üçbucaq: Paris, Berlin və... Vaşinqton
Fransa çoxdan Vaşinqtonun kölgəsindən çıxmaq arzusundadır. Almaniya isə, əksinə, o kölgədə gizlənməyə üstünlük verib. Makron həmişə şübhələnib ki, Berlinlə hər dəfə danışanda - üçüncü qulaq xəttin o başında Dövlət Departamentinə məxsusdur.
Amma Donald Trampın qayıdışı ilə - və onun Avropanı prioritet saymadığını bir neçə dəfə açıq göstərməsi ilə - hətta Berlin də başa düşdü: artıq Amerika teleprompterindən istifadə etmədən danışmağı öyrənmək vaxtıdır. Makron üçün bu - fürsətdir. Mers üçün isə - zərurət.
Buna baxmayaraq, bu gün eyni fincandan qəhvə içsələr də, masada üç fincan var. Vaşinqtonun kölgəsi hələ çəkilməyib. Fransa ilə Almaniyanın "tango"su hələ də yarımçıq qala bilər - əgər kimsə "bir addım geri" əmrini versə.
Əgər Fransa və Almaniyanın "yenidən yükləmə" üçün bir şansı varsa, bu şansın adı Avropa İttifaqının islahatı ola bilər. Bu səviyyədə - yəni qurumlar səviyyəsində - Makron və Mers artıq dost yox, uzun illərdir bir-birinə dözməyə çalışan köhnə qonşular kimidirlər. İndi isə onlar eyni mənzildə yaşamağa məcburdurlar.
Makron daha güclü, mərkəzləşdirilmiş, ABŞ və Çinlə yalnız hüquqi normalar deyil, həm də "əzələlər" səviyyəsində rəqabət apara bilən bir Avropa xəyal edir. Onun təklifləri sırasında yekdillik prinsipinin ləğvi, səlahiyyətlərin Avropa Komissiyasına ötürülməsi, müstəqil müdafiə və texnoloji strukturların yaradılması var. Bu - Avropanın grande dame obrazında, qərarlı və əzəmətli görünməsidir.
Mers isə — alman kompromis və ehtiyat məktəbinin yetirməsi — çox güclü Brüsseldən qorxur. Avropa ideyasına inanmadığı üçün yox, federallığa inandığı üçün. Onun Avropası daha çox bir pansiyon parlamentinə bənzəyir: burada hərənin öz terlikləri, öz gündəliyi var, amma ümumi bir bağ da mövcuddur.
Burada sual doğur: ortaq ev necə qurulsun, əgər biri qəsr istəyirsə, digəri isə hər kəsin ayrıca girişi olan bağ evi?
Bu mənada Makron-Mers tandemi təkcə iki liderin ittifaqı deyil - bu, Avropanın aynasıdır. Onların hər birində qitənin dağınıq narahatlığı təcəssüm olunur: Fransada - tək qalmaq qorxusu, Almaniyada - gələcəyinə nəzarəti itirmək fobiyası.
Bu yaxınlaşma - strateji terapiyadır. Onlar bir-birlərini köhnə travmalardan sağaltmağa çalışırlar: Fransa - nüfuz itkisi travmasından, Almaniya - məcburi məsuliyyət obsesiyasından. Amma istənilən terapiya kimi, bu proses də ağrılı olacaq. Xüsusilə də köhnə hesablar yenidən gündəmə gəlsə: məsələn, sanksiyalar, miqrasiya və ya Aİ-nin Şərqə doğru genişlənməsi kimi məsələlərdə.
Mətbəxin incə diplomatiyası
Fransız siyasətində tez-tez belə deyilir: les grandes décisions se prennent à table — böyük qərarlar masa arxasında qəbul olunur. Məhz buna görə də, zahirən əhəmiyyətsiz görünən detallar - həyati əhəmiyyət daşıyır. Görüş masasında hansı su var, naharda hansı şərab təqdim olunur, sammitin dəhlizlərində hansı musiqi səslənir - bütün bunlar siyasi oyunun bir hissəsidir.
Mersin ilk xarici səfərini Parisə, yox Polşa və ya Brüsselə etməsi - istənilən "Oda sevincə" musiqisinin notundan daha yüksək səslənir. Və Makronun onu Yelisey sarayının adidən-adisiz mərtəbələrində yox, məhz Versalda qəbul etməsi - artıq flört mərhələsini keçib romantik etirafa gəlmiş bir siyasi münasibətin simvoludur.
Amma hər ehtirasın, hər tərəfdaşlığın olduğu kimi, bu ittifaqın da daxildən gələn düşmənləri var.
Mersin əngəlləri - təkcə "yaşıllar" və liberallar deyil, həm də onun öz partiyasının bir hissəsidir. Onlar Fransayla bu qədər isti münasibətə şübhəylə yanaşır, qorxurlar ki, Makronun qucaqlamasının altında siyasi boğulma dayanır.
Makronun öz daxilində isə — cəbhə açıqdır: küçə etirazlarından tutmuş fermer üsyanlarına qədər, Marinə Le Pen-in artan təhdidinə qədər. Mersin ideyalarına ediləcək istənilən yaxınlaşma, prinsiplərdən geri addım kimi qavranıla və qarşıdan gələn seçkilərdə ona baha başa gələ bilər.
Bütün bu qorxulara, fikir ayrılıqlarına və qarşılıqlı qıcıqlara baxmayaraq - Avropanın öz oxunu yenidən hərəkətə gətirmək üçün bəlkə də məhz indi tarixi bir şansı var. Almaniya ilə Fransa bir-birinə bənzəməli deyil - əsas odur ki, eyni istiqamətdə irəliləsinlər. Onların ittifaqı ideal olmalı deyil, işlək olmalıdır. Avropa məhəbbət tələb etmir - ona funksional harmoniya lazımdır.
Pol Valerinin dediyi kimi, "Avropa - yer deyil, ideyadır". Əgər fransız-alman mühərriki yenidən işləməyə başlasa, Avropa yalnız prosedurlarla yox, məqsədlə də hərəkət etməyə başlayacaq.
Mers və Makron - sadəcə siyasətçilər deyil. Onlar bütöv bir qitənin iki metaforasıdır. Biri - mühəndis, digəri - dirijor. Biri naqilləri necə birləşdirməyi bilir, digəri - proyektoru necə yandırmağı. Əgər onlar ortaq dil tapsalar - Avropa yenidən yüksək səslə danışacaq. Əks halda - başqa səslərin diktofona oxuduğu cümlələri pıçıldamağa məcbur olacaq.
Hələlik isə Paris və Berlin duet ifa edir. Əgər bu duet təkcə ahəng tutmağı yox, elə bir melodiya yaratmağı bacarsa ki, Brüssel titrəsin - Avropa öz tarixində yeni bir akordu eşidəcək.
Fransa-Almaniya lokomotivi yenidən relsdədir. Makron və Mers - sanki Erich Maria Remark romanının qəhrəmanlarıdır: titrəyən Avropa fonunda görüşən iki şəxsiyyət. Hər ikisi köhnə ittifaqlardan yaralı, hər ikisi birliyə yeni məna axtarır. Və hər ikisi anlayır: bu hekayə olmadan nə Fransanın, nə Almaniyanın, nə də Avropa İttifaqının yeni fəslini yazmaq mümkün olmayacaq.
Amma Avropa tarixi göstərir: hər ittifaqın ardınca şübhələr gəlir. Hər ortaq layihənin kölgəsində milli maraqlar durur. Hər "bal ayının" ardınca isə - bazar ertəsi gəlir. Görəsən, bu bahar nə qədər çəkəcək?
Cavab yalnız imzalanmış sazişlərdə yox, bu iki liderin xarakterində gizlidir. Makron - ambisiyalar orqanında ifa edən bir vizionerdir. Mers - hər notu səsləndirmədən öncə yoxlayan bir praqmatik. Hələ ki, onlar unisonda ifa edirlər - Avropa dinləyir. Amma təkcə bir yanlış nota - dueti yenidən dissonansa çevirə bilər.
Hələ ki musiqi səslənir. Və Avropa ümid edir: bu finalın prelüdü deyil, yeni simfoniyanın uvertürasıdır.